SOWA OPAC : Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna w Brzesku

Book

In basket

rate

Dziennik pustki / Emi Yagi ; przełożył z japońskiego Dariusz Latoś. - Wydanie I. - Kraków : Bo.wiem, 2023. - 157, [2] strony ; 21 cm.

(Seria z Żurawiem)

Author

Yagi Emi (1988- ) Autor Latoś Dariusz Tłumaczenie

Form of Work

Książki Proza

Demographic Group

Literatura japońska

Subject

Ciąża Dyskryminacja Kłamstwo Kobieta ciężarna Relacje międzyludzkie Rola społeczna Samotność

Genre/Form

Powieść obyczajowa

Shibata czuje się wykorzystywana w firmie, w której pracuje od kilku lat. Drobne, ale uciążliwe dodatkowe obowiązki zrzucane na nią ze względu na płeć są jej codziennością. Wyczerpana tą sytuacją, pod wpływem impulsu kłamie, że spodziewa się dziecka. To całkowicie zmienia nie tylko jej pozycję w pracy, ale także całe życie. Odgrywanie roli przyszłej matki okazuje się zaskakująco komfortowe i pochłania ją bez reszty. Z dnia na dzień granica między kłamstwem a prawdą coraz bardziej się zaciera. Dziennik pustki, miejscami surrealistyczny i pełen cierpkiego humoru, jest zapisem samotności, jakiej doświadczają kobiety. Japońskie społeczeństwo zapewnia jedynie powierzchowne rozwiązania i pozorne zrozumienie. Urodzisz – piekło; nie urodzisz – też piekło. Shibata postanawia zadbać o bezpieczne miejsce tylko dla siebie, pielęgnując w sobie małe kłamstwo.

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Wypożyczalnia Działu Dorosłych

All copies are currently on loan: sygn. 821.521-3 (1 egz.)

Notes:

Tytuł oryginału: Kūshin techō, 2020

General note

Tytuł oryginału: Kūshin techō, 2020.

Funding information note

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach realizacji Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa 2.0 na lata 2021-2025

Awards note

Nagroda im. Osamu Dazaia

Reviews:

Czasem wystarczy jedna książka, by poruszyć w tobie myśli. Myśli, które pojawiają się po lekturze, ale nie tuż po jej zakończeniu, a znacznie później, po kilku dniach. Pojawiają się samoczynnie, nawet wtedy, gdy głowę masz zaprzątniętą czymś kompletnie innym. Wyczytane słowa gdzieś się w tobie umiejscowiły i wracają i nagle dostrzegasz ich trafność i głębię. Tak się dzieje po „Dzienniku pustki” Emi Yagi.
Dlaczego? (...)
Co w niej takiego jest?
Jest pustka. Wielka pustka i samotność i pusty brzuch i jedno słowo, które zaczyna ją wypełniać.
Shibata jest kobietą, pracownikiem dość dużej korporacji. Wynajmuje mieszkanie, wprawdzie niewielkie, ale i tak rzadko w nim przebywa, bo z firmy nikt nigdy nie wychodzi o czasie. Nikt nie ma odwagi iść do domu po ośmiu regulaminowych godzinach pracy. Te nadgodziny właśnie oraz fakt, że Shibata jest kobietą od parzenia kawy, podawania jej, dbania o czystość w zlewie i w sali konferencyjnej, a także od ugniatania wysypujących się śmieci – to wszystko sprawia, że pewnego dnia mówi sobie dość i posuwa się do kłamstwa. Jedno słowo – jestem w ciąży. Jedno słowo, które wyszło z jej ust tak nagle, że zaskoczyło nawet ją samą. Coś w niej wybuchło, coś się w niej zbuntowało przeciw tej codzienności i zaślepieniu innych.
Wystarczyło jedno słowo – jestem w ciąży.
Ciąża – i wszystko staje się normalne.
Od teraz kładzie akcent na siebie. Zaczyna się liczyć ona - jako kobieta, ona – jako człowiek. Należy jej się szacunek i troska. Wreszcie czuje siebie, swoje ciało i swoją wartość. Zaczyna lepiej się odżywiać, wprowadza aktywność fizyczną, a wszystko to wedle wytycznych aplikacji dla ciężarnych. Każdy tydzień zaczyna od szukania informacji o płodzie – jaką ma wielkość. W końcu, jako kłamliwa przyszła mama musi wejść całkiem w rolę, co jej się udaje. Jednak małe kłamstewko buduje duże. Turbina się obraca, życie prze do przodu, a los udowadnia, że plany nigdy nie idą w parze z nadzieją.
Urojenie staje się rzeczywistością.
Podczas badania USG na ekranie nie widać twarzy dziecka... Są nóżki i główka, ale...
Emi Yagi w dzienniku Shibaty pisze o niedocenianej przez nikogo kobiecie. Spotyka ją pogarda w pracy, wyzysk, dodatkowe obowiązki i wieczna kontrola innych. W jej życiu brak kolorów i pogody ducha. Nie czuje w sobie kobiety. Nic nie czuje dlatego kłamie, kłamie by wreszcie wektor obojętności wskazał na nią.
Tu jestem.
To ja. Shibata – kobieta. To ja – przyszła mama...
Ta książka zatrważa i wciąga jednocześnie. Porywa treścią w zaskakujący sposób. I choć niewiele się w niej dzieje, to każdy odnajdzie tu cząstkę siebie. Budzą się odsuwane zawsze marzenia, pojawia się aspiracja i jakaś chęć udowodnienia sobie i innym własnej siły i wartości. Tego chce bohaterka, ale i ty – czytający.
Wertujesz pojawiające się z zaskoczenia myśli i grzebiesz we własnej przeszłości w poszukiwaniu podobnych sytuacji z tobą w centrum. Dostrzegasz drobnostki, które dzięki „Dziennikowi...” nabierają znaczenia. Już ten fakt świadczy o sile książki, o jej uniwersalności i fenomenie zarazem.
Jedno słowo, jedno kłamstwo...
Nie zapomnisz tej książki, oj nie.
agaKUSIczyta